يادداشت کاملاً روزانه

نون رفته وين. من از دستم در رفته بعضاً به مسائل مملکت فکر می کنم. مطمئن ام شب های با شکوه و موسيقی حال اش را حسابی جا می آورد. شرمنده ام از فکر مقايسه ی هر شهر بيگانه اي با تهران عزيز بی انتها. شايد هم ربطی ندارد کجا باشيم، به هر حال خبر های خوش زندگی شخصی مان هم (حتی) به ازدواج و تولد کودکان محدود شده.
چقدر می خواهم صبح های زود ورزش کنم؟ چقدر از مصاحبت آدميان لذت می برم؟ چقدر دنيای بهتری را متصورم؟ ...
و دست آخر اين که ارزش سلامت روانی ما چقدر است؟